از شعر و شاعری تا عدالت‌خواهی و انزوا

به گزارش ایسنا به نقل از روابط‌عمومی چهلمین جشنواره فیلم فجر، در دومین روز از برگزاری جشنواره فیلم فجر، نکوداشت «زنده یاد رحیم رحیمی پور» تحت عنوان دغدغه‌های یک فیلمساز عدالت‌خواه در بخش برنامه‌های نقش‌های ماندگار [نکوداشت هنرمندان فقید] با حضور امیرحسن ندایی (مجری) و هوشنگ توکلی (بازیگر) در برج میلاد برگزار شد.

توکلی در ابتدای صحبت‌هایش درباره رحیم رحیمی‌پور بیان کرد: او شاعر بود و تنها شاگردی است که در زمان صحبت کردن درباره توانایی‌اش غصه می‌خورم. عدالت‌خواهی او از نوع عاشورایی بود که عقبه عقلانی و تاریخی دارد. وقتی لانه جاسوسی اشغال شد و جوانان در موقعیت‌های خاص فرهنگی قرار گرفتند، کسانی که در لانه جاسوسی بودند با گرفتن کارت می‌توانستند با امنیت کامل کار کنند و چون جوانان مومن و انقلابی بودند از این کارت سوءاستفاده نمی‌کردند و کسانی که بدون حکم آمده بودند فکر کردند می‌توانند گروهی تشکیل دهند که بخشی از این بچه‌ها را وارد کار هنری کند. در آن زمان تعدادی از آنها جمع شدند تا نیروهای جدید برای صدا و سیما تربیت شود. وقتی این مجموعه شکل گرفت از من هم خواستند تا به آنها آموزش دهم.

وی ادامه داد: در آنجا درباره مفاهیم هنری صحبت کردم و بعد از پایان جلسه به دلیل آنکه فضا سیاسی بود همکاری در این مجموعه را ادامه ندادم. البته هنرجویانی که در آنجا بودند من را فراموش نکردند و به من سر می‌زدند که یکی از آن‌ها رحیم رحیمی‌پور بود. او با استعداد و شاعر بود و به کار هنری علاقه داشت.

توکلی درباره عدالت‌خواهی رحیمی‌پور عنوان کرد: مقدماتِ چالش رحیمی‌پور با عدالت‌خواهی از جایی شروع شد که تا می‌دید کسی خطا می‌رود، مقابلش قرار می‌گرفت. رحیمی‌پور زیر بار بدنامی آن زمان قرار می‌گرفت و به کردستان می‌رفت و با وجود تبلیغاتی که علیه جمهوری اسلامی می‌شد اگر در مورد کردستان حرفی زده می‌شد تهدیدش می‌کردند. جریانی بعد از پیروزی انقلاب تحت عنوان ضدانقلاب شکل گرفت و تخریب‌هایی هم علیه رحیمی‌پور داشتند اما او آن‌ها را بخشید. او تا دم مرگ به هیچ‌کس باج نداد.

همچنین امیرحسن ندایی که اجرای این نشست را برعهده داشت بیان کرد: ابراهیم حاتمی‌کیا درباره رحیم رحیمی‌پور گفت که او آرمان‌گرا و عدالت‌خواه بود و تا پایان عدالت‌خواه ماند.

هوشنگ توکلی با اشاره به اینکه امروزه با مشکل جدایی دین از سیاست مواجهیم، گفت: رحیمی‌پور می‌گفت کسی حق ندارد مردم را تشنه نگاه دارد. در اوایل دهه ۶۰ تمام مدیران به این نتیجه رسیده بودند که آب را روی رحیمی‌پور و امثال او ببندند و این باعث شد که این هنرمند به تدریج منزوی شود. در هشت سال اخیر، عمر بخشی از هنرمندان پایمال شده است. به همین دلیل اثری از هنرمندان ده سال پیش نیست. رحیم رحیمی‌پور با شهامت کار می‌کرد و با تمام سران نظام در ارتباط بود. با این وجود، دهه هفتاد بدترین دوران او بود و فیلم‌هایی ساخت که کیفیت کمی داشت. او در نهایت فقر زندگی می‌کرد، تا اینکه از طریق صدا و سیما پول زیادی به او تعلق گرفت تا سریالی بسازد و همان سریال بلای جانش شد. صدا و سیما از عاشورا می‌گوید اما در حقیقت این رویکرد که مردم را تشنه نگاه ندارد، عملی نمی‌کند و رحیمی‌پور قربانی این تشنگی شد.

توکلی در پایان خاطرنشان کرد: رحیمی‌پور جز استعدادهای ویژه‌ای بود که سینما را آموزش می‌دید، اما این کار را قبل از آموزش به صورت غریزی بلد بود، چراکه شاعر بود و اشعارش پر از طنز زندگی، به همین دلیل اولین فیلمسازی است که در سن ۲۳ سالگی فیلم «دوله‌تو» را می‌سازد. این فیلم هنوز پر از مفاهیم پنهان و تجربیات سینمایی است که در فیلم‌های سوم و چهارم او نیز دیده می‌شود. این نشان می‌دهد رحیمی‌پور به صورت ذاتی همچون حاتمی‌کیا فیلم‌ساز است و  شاید هم او، به مراتب بزرگ‌تر از حاتمی‌کیا بود. یکی از مشکلات ما این است که در خلال حوادث استعدادهایی را از دست می‌دهیم که تجربیاتشان می‌تواند بسیار مهم و تاثیرگذار باشد.